Bonen en Landleven

Voorgaande jaren had ik lage slaboontjes, omdat ik geen zin had om de stokken op te zetten. De tekenopdracht maakte dat ik er dit jaar toch aan ben begonnen. Toegegeven, het is even werk, maar het plukgemak maakt veel goed en er zit geen grond aan de boontjes!
Tuinredacteur Angela Groenbos maakte de teksten, die ik erin mocht tekenen. De themakleuren van dat nummer waren blauw, groen en turquoise.
Toen ik me in bonen ging verdiepen bleek dat er zoveel soorten en maten waren en zoveel patronen op de peulen en boontjes zelf voorkwamen dat ik er helemaal blij van werd. Wauw! Wat een verscheidenheid, gewoon te mooi om op te eten. Hoe het heilig boontje aan zijn naam kwam, was ook een openbaring, dus die moest ook model staan.
Omdat in mijn eigen moestuin muisjes en fazanten exact weten wat er onder de grond zit, heb ik de boontjes in een muisdicht kasje voorgetrokken tot ze groot genoeg waren om uitgeplant te worden.
Ik had natuurlijk het hele pakje gezaaid en dat bleek veel te veel voor de stokken die ik ondertussen had uitgezet. Proppen dus!
Nu zit ik met een overdosis boontjes, die ik heerlijk kan uitdelen aan mijn kinderen en aanhang, vrienden en buren.
Echter, wat doen de nabijgelegen pompoenen? In plaats van rustig op de grond te blijven, rekken hun ranken zich uit naar de stokken en slingeren ze enthousiast met de bonen mee de hoogte in.
Hoe voorkom ik dat ze straks door hun gewicht naar beneden vallen? Het wordt een leuke uitdaging!