Mispeljam

Mijn teken- en schildervriend, Wim Kok, bracht de mispels voor me mee. Een zak vol harde vruchten met een paar voze ertussen.
Eerst laten rotten en dan zijn ze lekker, was het advies. De vrieskou zou het proces versnellen. Het toeval wilde dat het een paar nachten vroor, en ik zette de mispels, na ze gewassen te hebben, een paar nachtjes buiten.

Na een week inspecteerde ik de zaak. Er waren nog maar een paar vruchten keihard en de rest was voos. De harde legde ik opzij; daar kun je nog eens een bloemstuk mee versieren. De zachte vruchten maakte ik nog eens extra schoon. Ik sneed de kroontjes eraf en verwijderde de bodem.

Daarna heb ik het fruit drie kwartier gekookt en er iedere keer een kopje water bijgedaan, tot het de substantie had van appelmoes; het rook er zelfs naar. Daarna ging de moes door een zeef, en dat was een behoorlijke klus. Omdat de moes bijna niet door de fijne zeef ging, pakte ik ten slotte een grove zeef en wreef de moes er met de onderkant van een pollepel doorheen.

Van totaal 1,8 kilo mispels hield ik er 1,3 kilo schone moes aan over. Bij die schone moes heb ik een pakje geleisuiker voor halfzoete jam gevoegd, want de moes was licht zurig-zoet van zichzelf. Nog even doorkoken, in de met soda en kokend water schoongemaakte potjes doen en klaar! De smaak is verrassend en doet denken aan appelmoes. Volgens een advies op internet is mispeljam ook lekker bij wild of bij desserts (met een vleugje likeur ....)

Omdat ik graag met smaken experimenteer had ik nog een behoorlijke bodem moes overgehouden. Daar heb ik een pot vijgencompote bij gedaan en nogmaals gekookt. Resultaat: heerlijke mispel-vijgen jam!