Peultjes

Dit jaar heb ik, net zoals andere jaren, een royale peultjesoogst. Het plukken is een genot. Bijna wasachtig voelen ze aan, licht doorschijnend als ik in tegenlicht naar ze kijk. Met een vergiet vol per keer kom ik uit de moestuin terug. Genoeg om te delen met vrienden, knapperig te roerbakken of beetgaar te koken met een klontje boter. Zoet en zacht smaken ze dan.

Maar dat plukken vereist telkens nieuwe standpunten. Als ik denk dat ik een rij totaal uitgeplozen heb en er voor een tweede keer – van een andere kant – langs kom, zie ik altijd nog weer peultjes hangen. Hoe heb ik die over het hoofd kunnen zien! Drie of vier keer struin ik dezelfde rij langs, en iedere keer zie ik peultjes die ik heb overgeslagen.
Vrienden, die soms mee plukken, overkomt hetzelfde. Ik troost me ermee dat dit met peultjes een universeel verschijnsel is.
Peultjes plukken betekent: de dingen anders benaderen. Zonder haast en met aandacht. Of je een rij van linksboven of rechtsonder benadert, maakt verschil. Het helpt ook als je eerst afstand hebt genomen van een rij om een andere rij uit te pluizen. Kortom: eerst loslaten en de oplossing komt vanzelf.

Iedereen die met problemen worstelt raad ik aan: zaai peultjes en oogst ze. Als je dat vaak genoeg doet, leer je dat je dingen op vele manieren kunt benaderen. En dat je de keus hebt, om de beste situatie uit te zoeken.